Ik ben er weer

Ja, je leest het goed.

Ik ben er weer…. Op de motor, in het verkeer. En hee, gun me dit kleine stapje. Nee, mijn carrièrewissel is niet mislukt en nee, ik ga dus niet weer doen wat ik deed. Maar wel een klein beetje.

Ik rij weer motor. Dat is het. En dat is toch best een stap. Want mijn laatste rijdende motor, in eigen bezit welteverstaan, heeft alweer enkele jaren geleden zijn laatste ritje gereden. Die heb ik gedoneerd aan een liefhebber met tijd, zin en mogelijkheden om ‘m weer nieuw leven in te blazen en volgens de laatste berichten gaat dat ‘m nog goed af ook, maar sinds ik dat apparaat na lange tijd van inactiviteit uiteindelijk had overgedragen, was ik dus motorloos. En dát is nu dus opgelost.

Nou had ik natuurlijk al veel langer zin om er iets aan te doen, maar nu heb ik dat –met wat hulp van een nieuwe werkgever- dan ook echt gedaan. En dit hele situatie heeft ook meteen gezorgd mijn keuze wat te beperken. Want stel dat jij zo’n beetje alles wat rijdt en een kenteken heeft al eens hebt geprobeerd, wat zou jij dan kiezen? Dat is dus een ding waar ik me een goede poos mee bezig gehouden heb. En eigenlijk zou ik het nog steeds niet weten. Met een flinke garage en een fors budget zou ik zonder moeite een tiental, misschien wel meer, uiteenlopende modellen kunnen parkeren. De een omdat ik er goede herinneringen aan heb, de ander omdat het een instant verzamelobject was, de derde omdat ’t gewoon de beste in zijn soort is.

Maar dan ben je er nog niet. Want gebrek aan garage en echt veel geld daargelaten, wat is precies ‘de beste’, als je er zoveel jaren later nog eens op terugkijkt? Dan komt er dus nog een extra factor bij: in welk jaar was het de beste en vergelijk je dat alleen met z’n tijdgenoten, of kijk je nu ook naar de verschillen door de jaren heen? Dat oerwoud wordt dan zienderogen heel snel, heel dik. Niet handig.

Terug naar de basis. Ik twijfel te lang, zoals gewoonlijk. Maar uiteindelijk heb ik een baan die me op een dagtrip van zo’n dertig kilometer brengt, half uurtje zonder spits. Maar dat is ‘m juist, die spits is een gegeven. En alsof het niet genoeg is: half file, half stad. Drama met de auto, dus. En dan ga je rekenen. Veel dingen vallen dan af en uiteindelijk blijf je steken op iets praktisch voor de net-niet-korte afstand die wel op de snelweg z’n mannetje kan staan, maar verder zo glad als een aal door de stadsjungle moet kunnen glippen. En zo kom je ineens tot een briljante ingeving: een lichte allroad. Qua handling top, qua zitpositie niet eens een vraag, smal, wendbaar en werkelijk in elk gaatje te proppen. En na nog eens wat puzzelen, dromen over motoren van enkele malen het budget, geholpen door het aanbod op marktplaats (lees: poging 1 een dubieus exemplaar, poging 2 een louche handelaar), kwam ik zomaar ineens uit bij het beest wat ik nu heb: een Aprilia Pegaso 650.

Kennen we die nog? Uit de tijd dat élk merk een lichte eencilinder op de markt zette, er op grote schaal leentjebuur en schaamteloos roofbouw werd gepleegd bij elkaar in het schap, op de plank of in de showroom, heb ik nu dit. Een Aprilia met een Rotaxblok, of is het nou toch een halve BMW? Of was het een Yamaha? De basis voor een Bimota? Een Italiaanse Japanner? Wat het ook is, hij is van mij.  Nieuwer had gekund, ouder ook. Maar dit is eigenlijk best een oké exemplaar. Goed onderhouden, goede staat en zonder dingen die ik toch niet nodig heb. Maar wel – en daar ben ik best blij mee- net de uitvoering met injectie. Scheelt gewoon weer geklier.

Voor het praktische werk al vanuit de fabriek voorzien van handkappen, wat waarschijnlijk de ergste winter wel van mijn vingers houdt. Bovendien is een half uurtje rijden net niet zo lang dat ik me daar echt zorgen over maken hoef. Om in de schuur van de vorige eigenaar te komen, had deze de trillingdempers (dtuurgewichten) verwijderd (kreeg ik er los bij) en na een paar ritjes kan ik zeggen dat ik deze totaal niet mis. Scheelt weer een paar centimeter aan weerszijden. Ik heb er een tasje bij gekocht voor achterop, zodat ik mijn spullen mee kan nemen zonder m’n rug te slopen. En deze heb ik in lengterichting gemonteerd, zodat het echt helemaal niet uitsteekt. Van geen kant. Was nog wel een beetje moeilijk puzzelen, want de motor stamt nog uit de tijd dat niemand nog had gehoord van haakjes of oogjes aan een bagagerek. Kleine uitdaging, groot plezier.

En verder ontpopt dit apparaat zich tot de ideale woon-werk-opstappen-en-gaan machine. De eencilinder is krachtig genoeg maar totaal niet zo sterk om ook maar iemand te imponeren (’t is met precies 35 kW zelfs nog een A2 machine), is licht genoeg, wendbaar genoeg, noem maar op. Een goedaardige lobbes waar echt iedereen mee uit de voeten kan. En dat is te merken. Binnen tweehonderd meter was de proefrit eigenlijk al genoeg, na de eerste rit kon ik er mee lezen en schrijven. En had ik de eerste vluchtheuvel, rotonde –niet verder vertellen- shortcut via een halve meter fietspad al te pakken. Wat nou ‘een paar jaar tussenuit’? Wat nou ‘benieuwd of ik het nog wel een beetje kan’? Met dit ding scheur ik nu met hartenlust dwars door de ochtendspits, zijn opgestopte kruisingen slechts een milde uitdaging en is werkelijk élk gaatje groot genoeg. En dat zonder één klacht, want voordat een automobilist me nog registreert, laat staan zich kan realiseren dat hij wel eens de mogelijkheid zou hebben om boos of jaloers te worden, ben ik alweer drie auto’s verder, zo niet volledig uit beeld. En ja, ik hou verkeersveiligheid, overstekende fietsacrobaten en snelheidslimieten (grotendeels) in acht. Ik ben een aal. Ik ben een flits. Ik ben terug.