Altijd hetzelfde

Ik heb onlangs weer eens een stukje geschreven. Een ‘echt’ stukje. Met motor rijden erbij, je kent het wel.  Dat staat overigens hiero (lees het eens, is leuk). Maar wat me daarbij opviel is hoe verschrikkelijk, onvermijdelijk, standaard het eigenlijk altijd is. En daar is echt heel moeilijk van af te wijken, hoe graag ik dat ook zou willen. En ik weet hoe dat komt.

Nou ga ik eerst even terug naar, wat zullen we zeggen, een stuk of twee verhaaltjes geleden. Niet te ver en ook niet te veel, maar goed. Ik zat weer te spelen met het idee om af en toe een stukje te schrijven, maar dan wel op mijn eigen voorwaarden. Anders. Want dat kunstje kennen we inmiddels wel en het is al zoveel jaar hetzelfde. Motor rijden, thuiskomen, computer opstarten en daar gaat ie: een of ander leuk introductietje met een anekdote of setting, dan wat dieper op de materie in en uiteindelijk een indruk en een conclusie. Ik chargeer voor het gemak even, mogelijk kom ik er in een ander stukje nog op terug. Maar die formule werkt overal hetzelfde. Of het nou een kort verhaal is of een iets langer, je moet weten dat een model nieuw is, wat er zo bijzonder aan is, wat de technische innovaties zijn en dan hoe het rijdt. En dat pak je dan weer in met een sausje van humor of metaforen en bij de conclusie cirkel je weer netjes terug naar het begin en zeg je terloops ook nog even wat je er van vond. Er zijn collega’s die zich verliezen in details, de compléte lijst benoemen in een eindeloze woordenbrij en zo het zicht verliezen op het idee dat het verhaal liefst ook -met plezier- leesbaar moet blijven. En als iedereen dat doet, kun je als lezer, consument of fan van merk of model mooi een beeld destilleren. Wat je daar vervolgens mee doet is dan aan jezelf; als je geïnteresseerd bent ga je misschien je geld tellen en een proefrit maken, ben je dat niet dan is het nog altijd goed materiaal voor in een café, kantine of op een forum. Ga je rijden, dan kun je nog kiezen of je het er helemaal mee eens bent of dat de journalist in kwestie gewoon niet kan rijden of schrijven, je koopt het ding en de wereld draait rustig verder.

Dat was ik dus een beetje zat. Uitgekauwde formule. En toen zou ik toch ‘als ik weer eens wat ga doen’ een andere draai geven. Je bent waarschijnlijk nu ongeveer op de hoogte van de inhoud van boven genoemd verhaal, oordeel zelf. Het begint veel- nouja, ruimbelovend, maar uiteindelijk verzand ik toch weer in hetzelfde ‘ja, maar dit moeten mensen ook weten’ technische gezemel. En toch weer niet, en toch weer wel. Maar het belangrijkste blijft gelukkig wel overeind. Als je het dan toch over een elektrische motor hebt, dan heb je het hoe dan ook over het gedoe er omheen, de verstokte neezeggers en alle bezwaren die er verzonnen kunnen worden in vergelijk met een andere motor uit dezelfde categorie. Wat mij het meeste bij staat is de steeds kleiner wordende kloof, maar ook het ontkrachten van sommige, niet alle, clichés. Want sommige blijven gewoon rechtop staan, wat een elektro-evangelist ook zegt. Daar moet je geen smoesjes omheen doen, dat moet je gewoon toegeven. Dus já, het is anders en já, het klinkt anders. Ook op de snelweg. Maar goed, zo hebben zowel pro als contra hun nukken. Ik hoop dat ik die nu in de tekst een beetje heb aangesneden.

Maar dan zit ik nog met de rest. Want als ik iets anders eveneens niet trek, is het lege tekst. Een minimaal klein stukkie waar nauwelijks informatie in staat, wat wonder boven wonder toch geaccepteerd wordt door een importeur of marketingagent. Dat is dan voornamelijk voor de exposure of clicks, want wat er niet in staat kan niemand het ook mee oneens zijn. Eenzelfde gevoel krijg ik bij de lifestyleverhalen, die enkel spreken over ‘bikes’ en hoe ‘dik’ ze zijn of andere superlatieven, zonder ook maar een greintje inzicht. Ook heel leuk voor het bereik, maar nutteloos voor de eh… ‘lezerswijsheid’. En dan zit je dus te worstelen. Wel een pak informatie, niet een pak informatie, hoe diep ga je, hoe leuk hou je het, enzovoort. Ik ben er nog niet uit, ik heb nog honderd meningen en ideeën over hoe ik het dan wel zou willen, maar dit eerste artikel is misschien een stap in de richting. Dat en natuurlijk wat ik hier schrijf. Tot de volgende knoop.